انتقال اسانلو به بیمارستان با پابند و دستبند

انتقال اسانلو به بیمارستان با پابند و دستبند
جرس: منصور اسانلو، فعال مدنیِ دربند و رئیس هیئت مدیره سندیکای شرکت اتوبوس رانی تهران و حومه، با پابند و دست بند، از زندان به کمیسیون پزشک قانونی در یکی از بیمارستانهای کرج منتقل شد.

به گزارش سامانه خبری فعالین حقوق بشر و دموکراسی در ایران، بعد از موافقت مقامات زندان با اعزامِ این فعال مدنیِ دربند به بیمارستان برای معاینه و حضور در کمیسیونِ پزشکی، روزسه شنبه ۲۴ فروردین ماه، وی را با پابند و دست بند به یکی از بیمارستانهای کرج منتقل کردند که با همان حالت بیش از نه ساعت مورد معاینات و بررسی پزشکی

قرار گرفت و ماموران پابند و دست بند را طوری بسته بودند که امکان تحرک را تا حد زیادی از او سلب کرده و این مسئله باعث زخمی شدن مچ پای وی شد. این گزارش خاطرنشان ساخت هنگامی که این زندانیِ سیاسی با پابند و دست بند وارد کمسیون پزشکی قانونی شد، پزشکان با دیدن این صحنه سخت ناراحت و بر آشفته شدند که

چنین رفتاری تحقیر آمیزی با انسانهایی والا نه تنها توهین به انسانیت بلکه توهین به جامعه پزشکی است.

تا به حال برای این زندانی سیاسی بیش از سه بار توسط پزشک قانونی گواهی عدم تحمل کیفر صادر شده است و به دادگاه انقلاب، اجرای احکام دادگاه انقلاب و مسئولین زندان ارسال شده که مورد توجه قرار نگرفته است.

طبق قوانینِ موجود کسانی که بخاطر بیماریهای جسمی "عدم تحمل کیفر" می گیرند می بایست آزاد شوند تا بتوانند در بیمارستانها خارج از زندان تحت درمان قرار گیرند.اسانلو طی ماههای اخیر به بند پنج که «متادون» نام دارد و محل نگهداریِ زندانیان معتاد و اکثرا مبتلا به بیماریهای خطرناک مانند هپاتیت، ایدز و سایر بیماریهای خطرناک می باشد، منتقل شده است. در حالی که روز جهانی کارگر (اول ماه مه- یازده اردیبهشت) نزدیک می باشد، تعدادی از فعالین کارگری و کارگران، از جمله منصور اسانلو، ابراهیم مددی، علی نجاتی ، فریدون نیکو فرد، جلیل احمدی، قربان علی پور وچندین نفر دیگر در زندان به سر می برند.این فعال مدنی- کارگری، از ۱۹ تیر ماه ۱۳۸۶ برای اجرای حکم ۵ سال زندان خود در زندان گوهردشت به سر می برد و علی رغم بیماریهای صعب العلاجِ و حاد قلبی، کمر درد و چشم، تاکنون از انتقال وی به بیمارستان خودداری می شد.

اخراج های گسترده در عسلویه تعداد کارگران از ۴۰ هزار نفر در سال ۸۳ هم اکنون به ۴ هزار نفر کاهش یافته است

کاهش ۹۰ درصدی تعداد شاغلان فقط در عسلویه

کلمه : تعداد کارگران عسلویه از ۴۰ هزار نفر در سال ۸۳ هم اکنون به ۴ هزار نفر کاهش یافته است. این کاهش ۹۰ درصدی در تعداد شاغلان در این منطقه اقتصادی انرژی کشور نشان دهنده کاهش شدید فعالیت های اقتصادی و عمرانی است. این در حالی است که منطقه پارس جنوبی و عسلویه به عنوان قطب صنعت انرژی ایران شناخته می شود.

به گزارش خبرنگار “کلمه” در منطقه عسلویه و در زمان خاتمی بیش از ۲۰ میلیارد دلار سرمایه خارجی برای سرمایه گذاری جذب شده بود. هم اکنون با توجه با آمار اشتغال در عسلویه می توان به این نتیجه رسید که این سرمایه گذاری ها عملا به صفر کاهش یافته است .

از سوی دیگر پیشرفت کار به دلیل نبود نقدینگی و نبود سرمایه گذار خارجی درپالایشگاه بزرگی که قرار بود تولید بنزین ایران را حدود ۳۰ میلیون لیتر افزایش دهد، متوقف شده است . این در حالی است که این پروژه برای دولت احمدی نژاد اهمیت بسیاری دارد و خیلی ها امید به ادامه کار و بهره برداری از آن پیش از عملی شدن مخاطره آمیز تحریم فروش بنزین به ایران ، دارند . تحریمی که با اعلام نظر دو شرکت روسی و هندی عملا آغاز شده است .

هم اکنون در منطقه گازی پارس جنوبی که میدانی مشترک بین ایران و قطر است ، ایران به شدت آسیب پذیر شده است . قطر از ایران بسیار بیشتر برداشت داشته و هر لحظه فاصله اش با ایران بیشتر می شود. قرار بود که با راه اندازی تعدادی از فازهای پارس جنوبی ایران در میزان برداشت با قطر برابر شود . اما کاهش حجم سرمایه گذاری ایران و نبود سرمایه گذارخارجی همه برنامه ها را با شکست مواجه کرد .

هم اکنون درآستانه روز کارگر اراک در بزرگترین قطب صنعتی ایران و شرکت های بزرگ دولتی مستقر در آن، وضعیت بحرانی گزارش شده است. شرکت های بزرگ دولتی چند ماه است که قادر به پرداخت حقوق کارگران خود نیستند . شرکت های آذر آب ، واگن پارس و پالایشگاه اراک در این مورد وخیمترین وضعیت را دارند.

شرکت های دولتی در حالی با مشکل نبود نقدینگی روبرو هستند که هر روزه اقدام به اخراج کارگران خود می کنند . به موازات این ، در بخش خصوصی نیز اوضاع به شدت نگران کننده و بحرانی به نطر می رسد . هم اکنون دولت بیش از ۴۰ هزار میلیارد تومان ( برابر ۴۰ میلیارد دلار ) به پیمانکاران بخش خصوصی بدهکار است . حدود پنج هزار میلیارد تومان از این رقم ، طلب پیمانکاران صنعت برق از دولت است. صنعتی که قابلیت درآمد زایی بالایی دارد . اما به دلیل ناتوانی مدیریتی در بدترین شرایط ممکن به سر می برد .

ناتوانی بخش خصوصی در دریافت طلب خود از دولت و طولانی شدن فرایند آن موجب شده تا فعالیت های عمرانی بخش خصوصی به کمترین میزان خود در ۲۰ سال گذشته برسد . وضعیتی که بسیاری از کارشناسان آن را با زمان پایان جنگ ۸ ساله ایران و عراق مقایسه می کنند. به همین دلیل در چند ماه اخیر با روند اخراج کارگران واحدهای عمرانی و تولیدی روبرو بوده ایم. هم اکنون نرخ بیکاری در میان جوانان ۱۶ تا ۳۰ سال ایران بیش از ۲۵ درصد است و پیش بینی می شود افزایش یابد . این رقم در میان تحصیلکردگان بیشتر است و زنان شرایط به مراتب بدتری از مردان دارند.