گلایه وال استريت ژورنال از سکوت آزار دهنده دنيا
مبارزه زنان بی باک ايران
مشاهده زنان بيشمار در تظاهرات خيابانی ايران ظرف شش ماه گذشته بسيار
جالب توجه است. اين درست است که همه تظاهرکنندگان زن نيستند و تعداد
زيادی از آنها را مردان تشکيل می دهند، اما واقعيت اين است که هرگز به
خاطر ندارم اين همه زن، خصوصاً به قيمت جان خودشان، هدايت تظاهرات در يک
کشور را به دست گرفته باشند.
اما از آن سو، سکوت دنيای آزاد بسيار آزار دهنده است. باراک اوباما رئيس
جمهور ايالات متحده به جای آنکه از تظاهرات در ايران حمايت کند، همچنان
اميدوار مانده که دولت ايران مشت خود را باز کند و شاخه زيتون را قبول
کند.
اين اتفاق به دلايلی نخواهد افتاد. اول اينکه رژيم ايران، حتی بيش از
دورۀ رياست جمهوری جورج بوش از خود سرسختی نشان می دهد. دوم اينکه ما
شانس احيای روابط دوستانه با مردم ايران را از کف داده ايم؛ مردمی که
بدون شک گمان می کنند آمريکا به آنها پشت کرده است.
اکنون حتی اگر مردم به طور تصادفی رژيم ايران را سرنگون کنند، ممکن است
دولت جديد نيز به همان اندازه از ما متنفر باشد.
آنچه طرفداران دموکراسی نياز دارند، پشتيبانی و دلگرمی بی شائبه است. در
اوائل دهه 1980 و زمانيکه کارگران باراندازهای لهستان به رهبری لخ والسا
دست به اعتصاب می زدند، روسيه قدرتی ترسناک و مهيب بود. با اين حال،
اتحاديه کارگران آمريکا ساکت نماند. آنها به حمايت از کارگران لهستان
برخواستند و اين کار را به شيوه های مختلف انجام دادند. هرچند اين روند
يک دهه به طول انجاميد، اما تظاهرات کارگران بارانداز در لهستان سرانجام
به سقوط کمونيزم در لهستان و بيشتر کشورهای بلوک شرق در اروپا انجاميد.
امروز اين آقای والسا و کارگران بارانداز نيستند که به کمک و پشتيبانی
نياز دارند، بلکه صحبت از مردم ايران و به خصوص زنان ايرانی است. زنان
قصد نبرد دارند. همانطور که در يکی از مقاله های پيشين وال استريت ژورنال
خوانديم، وقتی مردان از پليس می گريزند، زنان محکم می ايستند و آنان را
سرزنش می کنند. بيشتر مردم دنيا چهره مشهور آن زن ايرانی را به خاطر
دارند که دوربين فيلمبرداری، صحنه مرگش در خيابان های تهران را به تصوير
کشيد.
مبارزه زنان بی باک ايران
مشاهده زنان بيشمار در تظاهرات خيابانی ايران ظرف شش ماه گذشته بسيار
جالب توجه است. اين درست است که همه تظاهرکنندگان زن نيستند و تعداد
زيادی از آنها را مردان تشکيل می دهند، اما واقعيت اين است که هرگز به
خاطر ندارم اين همه زن، خصوصاً به قيمت جان خودشان، هدايت تظاهرات در يک
کشور را به دست گرفته باشند.
اما از آن سو، سکوت دنيای آزاد بسيار آزار دهنده است. باراک اوباما رئيس
جمهور ايالات متحده به جای آنکه از تظاهرات در ايران حمايت کند، همچنان
اميدوار مانده که دولت ايران مشت خود را باز کند و شاخه زيتون را قبول
کند.
اين اتفاق به دلايلی نخواهد افتاد. اول اينکه رژيم ايران، حتی بيش از
دورۀ رياست جمهوری جورج بوش از خود سرسختی نشان می دهد. دوم اينکه ما
شانس احيای روابط دوستانه با مردم ايران را از کف داده ايم؛ مردمی که
بدون شک گمان می کنند آمريکا به آنها پشت کرده است.
اکنون حتی اگر مردم به طور تصادفی رژيم ايران را سرنگون کنند، ممکن است
دولت جديد نيز به همان اندازه از ما متنفر باشد.
آنچه طرفداران دموکراسی نياز دارند، پشتيبانی و دلگرمی بی شائبه است. در
اوائل دهه 1980 و زمانيکه کارگران باراندازهای لهستان به رهبری لخ والسا
دست به اعتصاب می زدند، روسيه قدرتی ترسناک و مهيب بود. با اين حال،
اتحاديه کارگران آمريکا ساکت نماند. آنها به حمايت از کارگران لهستان
برخواستند و اين کار را به شيوه های مختلف انجام دادند. هرچند اين روند
يک دهه به طول انجاميد، اما تظاهرات کارگران بارانداز در لهستان سرانجام
به سقوط کمونيزم در لهستان و بيشتر کشورهای بلوک شرق در اروپا انجاميد.
امروز اين آقای والسا و کارگران بارانداز نيستند که به کمک و پشتيبانی
نياز دارند، بلکه صحبت از مردم ايران و به خصوص زنان ايرانی است. زنان
قصد نبرد دارند. همانطور که در يکی از مقاله های پيشين وال استريت ژورنال
خوانديم، وقتی مردان از پليس می گريزند، زنان محکم می ايستند و آنان را
سرزنش می کنند. بيشتر مردم دنيا چهره مشهور آن زن ايرانی را به خاطر
دارند که دوربين فيلمبرداری، صحنه مرگش در خيابان های تهران را به تصوير
کشيد.
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar